Dag 18 en 19: Quepos

Ons laatste verslag eindigden met dat we op zoek gingen naar een leuk restaurantje. Vanwege onze ervaring met de diefstal maar even een avondje lopend op zoek naar een restaurant, er zijn er genoeg vlakbij, alleen de weg hier is nogal druk en er is niet echt een voetpad, dus je moet wel opletten. Gelukkig had Astrid haar LED-zaklampie bij zich. We kwamen bij een tent uit met nogal een steile oprit, en we wilden ff kijken wat er op het menu stond. We kwamen voorbij een slagboom, die open stond omdat er net een busje door was gegaan. Daarna was er een soort tolstationnetje en een jongeman sprak ons aan wat we zochten. Ray vroeg waar het restaurant was en er werd wat overlegd door de mannen en we konden ‘plaats nemen’ in een golfkarretje dat werd voorgereden. Astrid en ik voelden de bui al hangen en vroegen direct even of het niet te duur zou zijn? We konden daar direct even de kaart inzien en dat viel erg mee qua prijzen. We stapten dus in een golfkarretje met chauffeur en er voltrok zich een volwaardig James Bond tafereel voor ons… We reden een mega-eind met dat karretje omhoog en arriveerden in een soort van aankomsthal met een paar statige meer dan manshoge beelden en van die hippe lampjes in de vloer. Aan de ene kant zat de beveiliging die goedkeurend knikte en aan de overkant konden we de lift pakken naar etage 2 voor het restaurant….

Dat restaurant zag er prachtig uit en tot onze schrik/vermaak waren de tafels volledig chique gedekt met drie wijnglazen, een dubbel set bestek, vork en lepel boven het bord en een bordje met apart mesje naast het bestek. De eerste schrik te boven werden we naar onze tafel geleid en Astrid werd keurig op haar stoel geholpen… wat een verschil met de voorgaande dagen, dat was echt even omschakelen. Haha. Nog voor we bestelden konden we al kiezen uit tafelwater of ijswater en dat werd ogenblikkelijk bijgevuld door het personeel zodra je onder het niveau van een half glas dreigde te komen. Ook nog voor we de kaart kregen hadden we al een appetizer van de zaak gekregen, waarbij de ober zei ‘met complimenten van de kok’ whaha, we hadden het niet meer van het lachen! Na het bestellen kregen we nog een broodje en een sterretje boter opgediend (“welk bestek moeten we hiervoor gebruiken?”;)). Het hoofdgerecht werd ook met bravoure opgediend en met smaak door ons gegeten. Astrid had een soort sparerib en Raymond een biefstuk met een bearnaisesaus die echt bijzonder goed was. Als toetje namen we allebei crème brulee, dit smaakte ook erg goed! Er was ook live muziek bij en die speelden erg leuk instrumentaal met een gitaar en twee trommeltjes wat lokale nummers. De avond vorderde snel en na ook een toetje vertrokken we weer naar benee, ditmaal zonder golfkarretje.

De volgende ochtend werden we wakker rond half 9 en tegen 9 uur zaten we aan het ontbijt (eerst checken we altijd even jullie leuke reacties op onze blogs, dus keep them coming:)) We hadden voor vandaag een relaxdag ingelast, het is immers vakantie! We gingen als eerste naar het strand. We hadden in het natuurreservaat gezien dat er mooie stranden waren en daar wilden we het liefst liggen, ondanks dat we geen kaartje hadden voor die dag probeerden we het toch. Uiteindelijk stond er een mannetje bij een hek en ondanks de pogingen van Astrid en Raymond om het te overtuigen met onzinnige argumenten hield hij voet bij stuk. We moesten dus terug gaan. Dat was nog steeds geen straf want het andere strand ernaast is even mooi, alleen wat drukker omdat het vrij toegankelijk is. We smeerden ons goed in en bezochten een paar keer de zee. Wat een golven daar! Niet normaal. Je stond soms tot je enkels in het water om vervolgens door en manshoge golf van je voeten geslagen te worden! Heel mooi. Er werd enorm gewaarschuwd voor de onderstroom en we gingen dus nooit diep het water in. We hielden het tot een uur of 12 vol en toen waren we echt wel doorbakken. We gingen terug naar het hotel en namen daar een sandwich als lunch om vervolgens de rest van de middag in het zwembad te belanden. Heerlijk relaxt.

We volgden die avond direct de tip van Simon op om bij El Avion te gaan eten met zonsondergang! Goeie tip Siem! Het eten was goed en de zonsondergang inderdaad heel mooi. Dat gaat trouwens heel snel hier. In een tijd van een paar minuten zakt de zon van de horizon volledig onder. We hadden deze dagen ook wat geïnformeerd naar toertochten die we nog willen ondernemen eventueel maar sloegen steil achterover van de prijzen. Een hike van 3 uur voor 70 dollar per persoon, en een boottocht van 60 dollar per persoon van een uur of 2. We waren niet overtuigd van de toegevoegde waarde ten opzichte van hetgeen we zelf al op onze hike’s hadden gezien en besloten het niet te doen. We kozen in plaats daarvan voor een andere hike bij het nationaal park Carara dat bekend staat om zijn vogelrijkdom. Het is het enige nationaal park in Costa Rica waar tropisch droogwoud en tropisch regenwoud elkaar ontmoeten en dat geeft een unieke flora en fauna. Afijn, we gingen dat ff zelf uitzoeken, dus na het ontbijt met gigantische pannenkoeken van werkelijkwaar 1 cm dik stapten we in de auto voor een mooie rit naar Carara, dat toch wel meer dan een uur enkele reis rijden is, maar over een paar van de betere wegen van Costa Rica die wij kennen.

De prijs per persoon voor de toegang is 10 dollar en we namen dit keer geen gids, want dat had ons nog eens 20 dollar per persoon gekost. Na het obligate gesprekje met de parkwacht begonnen we aan het pad dat ons tussen de 2 en 3 uur moest kosten. We deden het rustig aan en stopten in het begin bij ieder ritseltje en vlindertje (we zagen ook de grootste vlinder van Costa Rica, de uilvlinder). Naar het punt halverwege koste ons daarom al 2 uur. We hadden kapucijnaapjes gezien, een heleboel absoluut mooie vlindertjes, maar stiekem kwamen we vooral voor een hernieuwde ontmoeting met de toekans en de rode ara, die hier bovengemiddeld vaak gezien worden. Die hadden we dus nog niet gezien, mede omdat het zo dicht begroeid was…. Ja Ray, das de jungle, ohja… Je hoorde ze dus wel, zeker de toekans maken een herkenbaar, beetje ordinair geluid zoals de kraaien en roeken in Nederland ongeveer. We aten even wat en liepen gedeeltelijk via andere paden terug. We zagen onderweg ook weer een aantal Agoeti’s, zeg maar reuzenhamsters, maar het ara-nest waar we voor de tweede keer langs kwamen leek absoluut leeg, zelfs nadat we ruim een kwartier daar hadden gewacht… Toch wel een beetje teleurgesteld naderden we het einde. Astrid zag nog een mooie groene hagedis van een apart soort die onze aanwezigheid niet afkeurde en we daarom heel dicht bij konden komen. Terwijl Astrid de foto’s nam hoorde Raymond een bekend geluid boven het hoofd en ja hoor… daar vloog een paartje ara’s luid krijsend over. Mooi gezicht maar Astrid zag ze feitelijk niet want ze waren snel weer weg. Een stukje verder zagen we er echter nog een paar overvliegen en misschien zelfs 4, ging vrij snel vandaar dat dit onduidelijk blijft. Het overvliegen van die machtige en mooie beesten is echt een klein feestje, hoe soft dat ook klinkt, echt tof!

Opgetogen keerden we (inmiddels 4 uur geworden) terug naar het hotel. Onderweg riep Astrid ineens, daar zit een toekan in die boom boven de weg! Geen probleem, het was rustig en men stopt hier om elke onbeduidende reden midden op de weg, dus Raymond keerde in een zijpad en een halve minuut later stonden we op de goede plek half in de berm en half op de weg met alarmlichten aan. Het bleken twee toekans te zijn, en die hadden totaal geen moeite met onze aanwezigheid. Het overige verkeer had dat wel enigszins en dus maakte Astrid de foto’s buiten de auto terwijl Raymond de auto alvast keerde zodat we weer aan de goede kant van de weg om verder te rijden stonden. Astrid kon rustig foto’s maken en Raymond heeft ze ook goed in zich op kunnen nemen, daarna besloten de toekans en wijzelf gelijktijdig dat het mooi was geweest en we reden weg terwijl de toekans de weg overstaken naar een andere boom. Hiermee was de tocht volledig geslaagd hoewel we helaas geen foto’s hadden kunnen maken van de ara’s, maarja je kunt niet alles hebben.

We gingen bij terugkomst even zwemmen in het zwembad, daarna douchen en daarna naar het restaurant. Astrid had een hamburger en Raymond de faijtas met kip. Er was slechte livemuziek door een kerel met computerbegeleiding waar vanalles misging, meer een soort comedy dus. We gingen naar onze begrippen op tijd weer weg, en terwijl we dit weblog schrijven bij onze kamer ervaren we nogal wat overlast van een grote groep Amerikaanse jongeren die een of ander highschooluitje hebben ofzo. Ze zitten in het zwembad echt gigantisch lawaai te maken en Raymond heeft er al over geklaagd bij het hotel, maar om tien uur gaat het zwembad officieel dicht dus moet het sowieso afgelopen zijn. We zullen zien of het een kalme nacht gaat worden…. Anders moet misschien Raymond’s bekende klopgeestservice weer gereactiveerd worden ;) (Dat is dan midden in de nacht iemand die je het begin van de avond heeft wakker gehouden wekken door de deur zowat in te trappen… Ik kan echt heel slecht tegen als ik wakker gehouden wordt…)

Onze mooie reis nadert zijn einde, morgen nog een volle dag hier in Quepos en daarna een reisdag naar San Jose en een overnachting daar alvorens we de volgende ochtend vroeg weer vertrekken richting Nederland. Alvast bedankt voor al jullie leuke reacties op de weblogs en tot snel!

Groetjes,
Raymond en Astrid