Dag 6 en 7: vervolg La Fortuna

Op naar de hanging bridges dus. We moesten een behoorlijk eind de bergen in rijden, maar toen we daar aankwamen hadden we een mooi uitzicht op de vulkaan Arenal. Dit zou een van de actiefste vulkanen van Costa Rica moeten zijn, maar de afgelopen 4 maanden is er geen uitbarsting meer geweest terwijl in het reisboekje beschreven staat dat er iedere dag wel een uitbarsting plaats vindt. Geen lava te zien dus maar wel een prachtig uitzicht op de vulkaan en al het groen er omheen.
We kochten kaartjes voor de hanging bridges en gingen op pad. Dit is een wandelroute door de jungle met een stuk of 15 bruggen (waarvan 6 ook echt hangbruggen) van verschillende lengtes en hoogtes. De route was makkelijk te lopen. Op een gegeven moment kwamen we op een plek waar een stuk of 5 neusberen rondliepen te neuzen ;) We konden vrij dicht bij ze in de buurt komen. Ray ontdekte ook nog een aantal apen in de bomen. Op een gegeven moment zag Raymond een slang in de boom zitten vlak langs het pad. Geen idee wat voor een soort slang dit was, maar hij was oranje-achtig van kleur. Na een tijdje wandelen schrok Astrid zich dood want op de schuine wand direct naast het pad was ineens een slang te zien. Met z’n rood, zwart en wit zag ie er best gevaarlijk uit. Die andere slang zat lekker stil opgekronkeld in een boom, maar deze kronkelde vlak naast ons. Natuurlijk wel een paar foto’s gemaakt op een afstandje. Een of andere Amerikaan die ook aan kwam gewandeld vond het nodig om met een stokje tegen de slang te porren. Hier was ie echter niet van gediend en reageerde door een soort van aanval. De slang beet niet ofzo, maar aangezien wij geen idee hadden of deze slang giftig is bleven wij maar uit de buurt. Na wat gegoogle en de discovery-kennis van Raymond zijn we er achter dat het waarschijnlijk een onechte koraalslang was: http://nl.wikipedia.org/wiki/Onechte_koraalslang Deze ziet er bijna hetzelfde uit als de zeer giftige koraalslang, om zijn vijanden voor de gek te houden! Het was een mooi avontuur met die slangen, maar de wandeling was erg mooi en er waren maar weinig andere toeristen.

Na de lunch bij de hanging bridges leek het ons wel leuk om een leuk plaatsje aan het Arenal-meer te bezoeken dus wij reden langs het meer. Na zo’n half uur rijden waren we nog geen plaatsje tegen gekomen en leek het erop dat die er ook niet zouden komen. We zijn dus maar weer omgedraaid en naar de lodge gereden. Er was langs de hele route maar 1 plaats waar je ook daadwerkelijk bij het water kon komen, dus dat hebben we meteen maar even gedaan. Daar was verder niets te beleven overigens.

Toen we geklutst weer aankwamen bij de lodge kwam de eigenaar naar ons toe om zijn bevindingen van ‘het geluid’ te melden. Hij had het dak wat losgehaald en daar zag hij dat er inderdaad vleermuizen zitten. Hier kon hij niet zo snel iets aan veranderen, dus hij stelde voor dat wij voor deze 1e nacht niet hoefden te betalen en dat we vrij waren om voor de overige nachten een ander hotel te zoeken. We mochten de overige 4 nachten natuurlijk ook in deze lodge blijven, maar we konden geen andere kamer krijgen. We hebben besloten op zoek te gaan naar een ander overnachtingsadres. We hadden nog een aantal opties op de laptop staan dus die gingen we bellen. De eerste optie had geen plek voor 4 nachten. Uiteindelijk is het hotel Vagabondo geworden: http://www.vagabondocr.com/index_in.html Een leuk hotelletje met pizzeria. Het is dan ook geen verrassing wat we die avond aten….. PIZZA! Nog een voordeel is dat dit hotel aan een grotere weg ligt waardoor we niet steeds over de hobbelweg moeten rijden.

We hebben heerlijk geslapen, onze kamer is een oase van rust ‘s nachts! Bij de andere lodge hoorden we ook de hele nacht honden blaffen en koeien loeien en dat soort geluiden, die zijn hier helemaal afwezig. Een hele vooruitgang dus! De volgende ochtend was het ontbijt ook nog een aangename verbetering, want de Italianen weten natuurlijk ook beter hoe je een lekker kopje koffie maakt bij het ontbijt.

We hadden voor deze dag besloten een hike naar de top van een oudere vulkaan ‘cerro chato’ te maken. De oude krater is gevuld met een mooi meer waar deze hike naartoe leidt en via hetzelfde pad weer terug. Deze dag was het weer warm, maar met heel veel regen. Toch besloten we te gaan, want je weet hier nooit hoe lang het duurt voor het weer mooi is. De hike koste 10 dollar en we gingen uiteindelijk tegen 11 uur van start. Op het eerste stuk was het heel weids tussen de velden met heel veel vogels aan alle kanten. We zagen ook Toekans in de bomen, maar die waren telkens weer vlot weg, maar ook erg luidruchtig, dus goed te volgen. We starten dus erg langzaam, en we bedachten op een gegeven moment dat we misschien beter wat te eten hadden kunnen meenemen naar boven. Maarja, we waren al onderweg dus nu te laat; gewoon doorgaan dus. De route naar boven werd hoe langer hoe steiler en om het kwartier begon het weer even keihard te regenen. Het redelijk gecultiveerde pad omhoog werd steeds modderiger. We lieten ons echter niet kisten en gingen vrolijk door. Na een kilometer of 1,5 gingen we echt de jungle in en dat was een pad dat bijna kaarsrecht richting de krater ging. Erg stijl en overal boomwortels, dus iedere pas goed oppassen. Ook in dit gedeelte regende het zo nu en dan, en dat krijg je in de jungle vertraagd in hele dikke druppels mee.. heel fijn. Uiteindelijk waren we al 2 uur onderweg en we kregen al aardig honger. We hadden het idee dat we dicht bij de top moesten zitten maar vanwege het weer kon je nooit meer dan 2 bomen voor je uit kijken, een meter of 10 tot 15… Amai! We overlegden en besloten nog 10 minuten door naar boven te gaan alvorens om te draaien, om uit te sluiten dat we de top niet net zouden missen. 10 minuten later hadden we nog steeds geen zicht op de top en besloten we verstandig te zijn en rechtsomkeert te maken. Twee uurtjes later stonden we weer beneden met onze schoenen, broek en benen onder het modder (Astrid was ook nog onderuit gegleden). Uiteraard was het zicht halverwege de weg terug ineens weer ruim 80 meter geworden, zo snel en onvoorspelbaar verloopt dat nu eenmaal hier. Een grote plus was dat we op de weg terug een Toekan betrapte die rustig op een kale boom zijn veren zat te poetsen, die waande zich alleen want meestal zoeken ze dicht struikgewas op. We schoten de plaatjes (misschien voegt Astrid er 1 toe voor jullie ;) ) en snel daarna vloog ie verder. Toch best gefrustreerd over het niet bereiken van de top kwamen we terug bij de auto en aten we even snel een zakje pinda’s en een wafeltje en dronken wat cola om de tekorten aan te vullen. Vervolgens zijn we met het jeepje teruggereden naar La Fortuna down-town (twee straten die met elkaar in verbinding staan met een stuk of 6 dwarsstraten) waar we besloten weer dat lekkere verse broodje van de supermarkt te gaan halen en in ‘central park’ op te eten. Zo geschiedde en het was weer genieten!

Vanwege onze mislukking en uitputtende wandeling besloten we dat de vulkaan wel iets met ons goed te maken had en via een lokale hotspring ons wat warmte moest teruggeven. Even een deal gemaakt met een verkoper in de buurt en voor een hele goeie prijs een dagticket inclusief diner gescoord. (25 dollar p.p.). Even langs de lodge gereden om de ergste modder van onze benen af te wassen en 20 minuten later aan de poorten van de Baldi Hot Springs, een van de 3 hotsprings in dit gebied. Via pijpleidingen in de vulkaanbodem is het voor de hotsprings mogelijk om tegen de kosten van het rondpompen van water grote hoeveelheden warm water te verzamelen voor de zwembaden. Baldi heeft 25 baden in totaal, maar reken op een stuk of 12 echt verschillende. Deze hebben allemaal een eigen temperatuur lopend van buitentemperatuur via lichaamstemperatuur met een aantal stappen naar 50 graden celsius. De baden van rond de 40 graden vonden wij het meest prettige. Die van 48 kwamen we al bijna niet in en van rond de 46 graden was leuk voor even, maar daarna snel weer even dippen in een kouder bad dat ze daar dan ook hebben. We genoten hier echt van en de spieren kwamen lekker tot rust. Het was tijd voor het diner, en na even zoeken vonden we dat, al enigszins gefrustreerd van de zoektocht en het feit dat de keien waarover je moet lopen (het is gewoon in de buitenlucht allemaal) best scherp zijn met blote voeten kwamen we aan en werden vriendelijk aangesproken door een dame met de mededeling dat we een shirt aan moesten hebben… Enkele onchristelijke woorden en een retourtje kluisje later waren we weer terug bij de dame die ons voor straf in een heel stil hoekje parkeerde. We aten van het buffet dat, zoals verwacht, niet uitmuntend was, maar best smaakte. Daarna snel weer de warme baden in en relaxen!

Uiteindelijk gingen we tegen half 10 weer richting de lodge voor wederom een rustige nacht. Heerlijk zo zonder die schrapende vleermuizen!