Dag 14 en 15: Monteverde deel 2

We hadden om 11:00 afgesproken om te gaan canopy’en. Die ochtend waaide het behoorlijk met zo af en toe ook regen. Toen we om 11:00 aankwamen op de canopy-locatie werden we in een tuigje gehezen, helm op en handschoenen mee. Bij canopy hang je onder een kabel en ‘vlieg’ je van het ene platform naar het andere (zie de foto’s). Wat wij beide niet helemaal wisten was dat we ook 2 keer gingen abseilen en de Tarzan-swing doen. Bij het abseilen zat je aan een touw die recht naar beneden liep. Je moest daar dan aan gaan hangen en dan liet de begeleider beneden je naar beneden komen. Dit ging niet heel langzaam maar je viel in één keer zo’n 8 meter naar beneden.. Best wel eng dus ;)
Bij de Tarzan-swing stond je op een hoog platform en werd je vastgemaakt aan een lang touw. Vervolgens moest je van het platform afspringen en zwaaide je (zoals een Tarzan) heen en weer tussen de bomen. (Ray denkt dat de naam Tarzan is gekozen omdat je bij het naar beneden storten onvermijdelijk oerkreten begint uit te kramen….) Aangezien wij maar met z’n 2en waren mochten we 2 keer de Tarzan-swing doen!
Het was allemaal erg gaaf om te doen!
Onderweg hadden we ook een mooi uitzicht en zagen we ook nog weer een agouti.

Na al dit spannends was het tijd om te lunchen. We gingen nog een keer naar die rode keet waar ze erg lekkere broodjes hebben.
Toen we de broodjes op hadden wilden we nog wel een wandeling maken. Ergens onderweg hadden we een bordje gezien naar een waterval. Dit bleek een wandeling van 1 km te zien over grond van een particulier. Er was niemand te zien maar er stond wel een bordje dat we bij terugkomt moesten betalen. We gingen dus maar op pad.
De wandeling was niet zo lang en via een aantal houtje-touwtje zelfgemaakte bruggetjes kwamen we bij de waterval. Die was niet superspectaculair, maarja je wordt al gauw verwend in Costa Rica. Onderweg zagen we ook beide soorten doorzichtige vlinders en dat blijft een bijzonder gezicht. Bij de waterval bleven we kort, want er waren geen dieren en er was verder weinig te zien. Ook geen gele M daaro, karig dus. ;) Teruggekomen bij de start zat er inderdaad een costaricaanse kabouter in het huisje, met een schijnheilige blik voltrok het tafereel zich waar Ray al voor vreesde bij vertrek. Er werd een absurde prijs van 8000 colonnes (ruim 12 euro) per persoon gevraagd. Toen we ons beiden daar nogal verbaal tegen verzette kon er ineens een special price gemaakt worden. Dus was het 8000 colonnes voor ons samen. Nog steeds te veel, maarja je moet wat. Er kwamen nog een neusbeer en een eekhoorn uit de boom zetten die het leed nog wat verzachtten.

Het weer was deze dag niet zo bijster tof dus we gingen de middag nog even naar de lodge waarna we van plan waren een nightwalk te doen met een gids. Het weer was zo slecht dat we dat uiteindelijk niet zagen zitten, vooral ook vanwege de heftige wind, die de dieren minder actief maakt. We annuleerden de walk en gingen nogmaals naar de frog pond die avond. Daar konden we nu rustig rondkijken zonder gids en Astrid maakte heel wat mooie foto’s waarbij Ray de belichting voor zijn rekening nam. Na sluitingstijd (half 9) belandden we nog voor een lichte maaltijd in een obscuur visrestaurantje waar minuten laten een gigantische opgepompte makreel werd binnengebracht door een overactieve visser uit de buurt. Ray nam spagtti con salmon (zalm) om het nog een beetje sportief te houden. Astrid had een salade met kip en een toetje met chocolade cake. Smaakte prima en nie duur.

We sliepen die nacht goed, het was erg stil in vergelijking met de nacht ervoor. Het ontbijt was ditmaal french toast (wentelteefjes) met gebakken ham (?!) en fruit; ananas, watermeloen en banaan. Het weer leek wat beter hoewel het nog steeds aardig waaide en die ochtend ook aardig regende. We gingen als eerste op pad naar de vlindertuin. We kregen een rondleiding en genoten van de rondvliegende vlinders, deze zaten verdeeld over 4 afzonderlijke kassen. Hier zagen we toch nog weer andere soorten dan die we al gezien hadden zowel in het wild als in andere vlindertuinen. Na de rondleiding mochten we nog zo lang als we wilden daar rondkijken. Rond 12:30 vonden we het tijd voor koffie en een lunch. In een lokale coffeeshop en bakery hebben we lekkere donuts en croissants gehad.
Vervolgens gingen we terug naar de lodge en hebben we daar in de buurt nog een kleine wandeling gemaakt na een tip van de eigenaresse. Er is namelijk vlakbij een grote ficustree zoals ze dat hier noemen. Ficussen zijn parasietplanten die heel onschuldig beginnen te groeien ergens op een tak van een gastboom, een bestaande boom van een ander soort dus. Als de ficus begint te groeien zoekt hij met zijn wortels een weg naar de bodem, en doet dat door zich om de stam van de originele gastboom heen te werken en als ie de grond bereikt, zich daar oppervlakkig in te nestelen. Met verloop van de jaren komen er meer ficussen in de gastboom cq breid de ficus zich verder uit over de gastboom en komen er meer wortels om de stam heen. Uiteindelijk na verloop van vele jaren is de gastboom omgeven door letterlijk een gevlochten net van boomwortels en dan begint de ficus te wringen (in engels heet het ook wel stranglertree) uiteindelijk sterft de gastboom onder invloed van drie zaken: 1. De ficus vangt effectief alle nutriënten en waterstromen af door zijn oppervlakkige wortelnetwerk, 2. De druk van de ficus op de stam zorgt ervoor dat de gastboom sappen verliest, 3 de sappen trekken insecten aan die de stam en takken van de gastboom volledig verteren. Uiteindelijk wint de ficus de strijd en het maffe is dan dat het lijkt alsof er een holle boom is ontstaan wanneer de gastboom volledig is verteerd.

Amai, dat is uitgelopen op een flinke uitleg, terug naar onze wandeling in de buurt ;). Vlakbij de lodge staat zo’n holle ficustree die zo groot en licht gekromd is dat je er heel makkelijk in kunt klimmen, en dat tot een heel behoorlijke hoogte. Astrid en Ray hebben samen geschat een meter of 14 omhoog. Beiden zijn we een stukje de boom in geklommen, maar niet te hoog, want het is geen kermisattractie met airbags of gordels, dus maar voorzichtig gedaan. Was wel erg bijzonder en vermakelijk om zo’n boom te zien. Na de wandeling hadden we besloten vandaag wel de nightwalk te gaan doen en we wilden eerst een hapje gaan eten. Het werd nog een strakke planning dus we vertrokken na handen wassen en spullen pakken direct naar de bewuste locatie. We aten bij een Italiaans restaurant en namen spaghetti (Astrid) en lasagne (Ray) en vertrokken direct aansluitend naar de plek van de nightwalk, 600 meter verderop.

Daar aangekomen ontmoetten we de andere 6 wandelaars en onze gids Elvis (ja, he’s back). We gingen op pad met de zaklampen in de aanslag. Voordat we goed en wel waren vertrokken zagen wel al een agouti. Vanwege de naastgelegen bananenbomen waren er nog veel meer agouti’s te zien, er verscheen op een gegeven moment ook een neusbeer. Zo’n 10 meter verderop hoorden we een hoop kabaal uit de jungle komen. Dit bleken vechtende wasberen te zijn. We konden ze niet echt zien want ze waren een stuk verder de helling af druk in gevecht en het was inmiddels donker geworden. Er verscheen een paar minuten later wel een wasbeer in de ficus (zie uitleg hierboven) waar we bij stonden, maar die was al snel weer weg.

We vervolgden onze weg… Na een paar kevers (Amerikaanse: “waaahh get it off me”), spinnetjes, slapende vogel, vuurvliegjes en een kikkertje gezien te hebben was het tijd voor het echte werk ;) Er hing een slang in een boompje langs het pad. Het was de groene viper (adder), één van de meest giftige soorten in Costa Rica (samen met de koraalslang). De slang kronkelde mooi in dat boompje en leek van plan te zijn om zich naar beneden te laten vallen, we hielden dus afstand. Toen ie weer terug de boom in kroop vervolgden wij snel onze weg onder het boompje door :)

Ook wist Elvis nog een vogelspin te vinden in een holletje. Dit was dezelfde als we al hadden gezien, maar zeker niet minder mooi!
Na zo’n 2 uur wandelen kwamen we weer aan bij het vertrekpunt en was de night walk afgelopen. Helaas hebben we geen luiaard gezien, hier hoopten we wel op, maar wie weet zien we deze nog in onze volgende en laatste bestemming, Manuel Antonio. Daar vertrekken we morgen naar toe, welterusten!