Dag 10 en 11 Curubande en Playa Panama

Al snel weer een vervolgverhaal want we lopen een beetje achter vanwege gebrek aan internetverbinding....

De volgende ochtend in Curubande stond voor ons een bezoek aan het nationaal park op het programma. We ontbeten rond een uur of 8, half 9 (heerlijk met verse watermeloen en ananas en banaan) en vertrokken direct daarna naar het nationaal park. We hadden gister al kennisgemaakt met een stel Oostenrijkers die ook hier verblijven in een soort budget-tent. Halverwege het helswarme stenenparcours (een voortzetting van de eerder genoemde zandweg maar dan met grotere stenen en hoogteverschillen en dus slechter te berijden) zagen we een paar bekende snuitjes die hun duim opstaken. We namen ‘de hippies’ (zoals wij de Oostenrijkers gedoopt hebben vanwege hun haardracht met dreadlocks) dus maar mee achterin en het schudfeest ging weer kilometers verder tot aan de poort van het park. Na de toegang te hebben betaald gingen we op pad en kozen voor een hike waarbij je langs allerlei vulkanische activiteit in het gebied komt. Achtereenvolgens zagen we fumorolen die nog het meest weg hebben van het blaasgat van een walvis, zo nu en dan komt er een stomige massa uit een gat in de grond geblazen.

Wacht, wacht het wordt nog vel gekker! Even verderop zijn zwavelpoelen waar water in aanraking komt met de mineralen en zuren uit de vulkaan. Andermaal gebubbel en ditmaal met fantastische kleuren en rotte eierlucht (die lucht is trouwens van toepassing op alle attracties die ik nog beschrijf dus bij deze). Weer een kilometer verder zie je modderpoelen met hele dikke taaie modder die toch nog best beweeglijk is onder de druk van de warmte die van onder komt. Daar zagen we overigens de tweede behoorlijk grote leguaan die echt totaal onbekommerd en ongeïnteresseerd zich van dichtbij liet fotograferen en filmen door ons. Er vlogen in die gebied ook allerlei kleine papagaaien en/of grote parkieten rond in leuke kleurtjes, heel leuk.

Na deze natuurlijke wereldwonderen zagen we ook nog een moddervulkaan, die echt heel fanatiek pruttelde en een waterplas met kokend water erin. Ondanks alle waarschuwingsbordjes vliegen hier gewoon libelles en vlinders af en aan boven het water. Op een of andere wijze overleven ze dat. Na dit vrij open gedeelte gelopen te hebben kwamen we in een dicht begroeid stuk.
Voordeel hiervan was dat we uit de zon kwamen want het was die dag behoorlijk heet! In de jungle waren veel apen te zien. Nouja, te zien is een groot woord want ze weten zich goed te verstoppen helemaal bovenin de bomen. Je moest dus goed kijken om ze te kunnen zien. Ook zagen we een agouti tussen het struikgewas lopen. Dit is een soort uit de kluiten gewassen marmot.
Na 2,5 uur lopen kwamen we weer aan bij het beginpunt en hebben we langs een riviertje onze lunch van de supermarkt opgegeten.

Na de lunch weer vertrokken richting de lodge. Dit keer geen hippies tegen gekomen onderweg haha. Aangezien we wel aan verkoeling toe waren gingen we weer naar de vlakbij gelegen rivier.
Die avond wilden we in het dorp zelf een diner zien te scoren. We wisten wel dat er niet veel mogelijkheden hiervoor waren dus wij gingen op zoek. Bij de eerste tent wist de bardame ons te melden dat de kok zich in Liberia bevond. Dit werd ‘m dus niet. Dit was trouwens een tent waar je op paardenzadels kon zitten aan een tafel.
Onze weg vervolgden we en in het gehucht hadden we nog twee opties. De eerste waar we langskwamen zag er op zich prima uit, maar we wilden toch even een deurtje verder zien wat daar te krijgen was. Het was een nogal obscure inloop waar je eerst langs een gigastapel lege bierkratten moest. Nieuwsgierig geworden liepen we verder en de setting die we aantroffen is het best te omschrijven als de TV kantine van een derdewereldland. Op het kale beton stond een bar, een ope keuken achter tralies (!!??) alsof de kok gevaarlijk zou zijn. De inventaris bestond verder uit ouwe schoolmeubelen in wisselende hoogten en grebbenhouten meubelen zoals je ze uit stoffige folders van de huishoudbeurs van 1930 nog wel herkend… amai. De aardige bardame nam ons mee naar de kaart die op een whiteboard geschreven was (goeie tip voor de michelin ster restaurants in Nederland, zeer geschikt voor een wisselende kaart!). We hadden de keuze uit 7 opties waarvan er 3 niet mogelijk waren vanwege het ontbreken van de ingrediënten. Uiteindelijk is de keuze gevallen op een cheeseburger en fajitas de fes (een gerecht met rundvlees). Dit smaakte op zich prima. Tijdens het eten kwamen er steeds meer mannen de kantine in gelopen en werd de tv afgestemd op de Champions League we zaten tenslotte waarschijnlijk in de kantine van de lokale voetbalclub aangezien het veld ernaast lag. Op een gegeven moment kwam er een heuse cowboy de zaak in gelopen, opgetuigd net bijpassende sombrero, spijkerbroek, ruitjesblouse en cowboylaarzen.

Alsof de show op dat moment moest gaan beginnen zagen we een fikse kakkerlak de bar betreden vanaf het voetbalveld. De lokale jeugd en de Gaucho (cowboy) in kwestie zagen hem gek genoeg niet aankomen! (*gevaarlijke filmmuziek…) de kakkerlak rende recht op zijn doel af en dook onder de veel te hoge lessenaar waaraan de cowboy zijn bier en chips zat weg te werken. We zagen hem de laars op klimmen en daarna verdween ie uit het zicht. We hebben de kakkerlak niet meer terug gezien en ook niemand horen schreeuwen in het opvolgende kwartier… heel vaag. Ook heel komisch waren de drie vrijwel identieke hondjes die elkaar op de voet gevolgd de bar binnen kwamen en weer vertrokken na een rondje langs alle tafels. Wij hebben ons daar dus wel vermaakt.
Die nacht weer prima geslapen.

De volgende dag leek het ons geen goed idee om wederom naar het nationaal park te gaan voor een wandeling naar de waterval, aangezien het behoorlijk heet was en een groot deel van de wandelroute in de volle zon is. De wandeling zou 2 uur enkele reis duren ongeveer en ook omdat we al meerdere watervallen hadden gezien tijdens onze reis tot nu toe hebben wij er vanaf gezien. Het leek ons een beter idee om deze dag richting het strand te gaan. Na geïnformeerd te hebben bij Ingrid vertrokken we richting Playa Panama, een strand met schaduwplekken. Dit was ongeveer 50 minuten rijden vanaf de lodge. Het was een mooi strand en het was er erg rustig. Ik schat in dat er geen enkel moment meer dan 10 mensen aanwezig waren. Het water was wel lekker, maar wel aan de warme kant.. aghja je moet toch wat te zeuren hebben ;) Gelukkig stond er een lekker windje dus het was goed uit te houden daar!
Onze eerste zwemervaring was een beetje raar. Astrid zag op een gegeven moment iets in het water dat leek op een kwal maar wist dat niet zeker. We gingen dus maar de andere kant op het water verder in. Maar terug gekomen bij het strand hadden we beide het idee gestoken te zijn door ‘iets’. Ray merkte op dat het in ieder geval geen Portugees Oorlogsschip was aangezien we nog konden lopen ;) We hadden beide een beetje een brandend/prikkend gevoel aan een been/voet. Ook zagen we plekken die leken op een soort van beten, maar al snel voelden we er niks meer van dus hebben we het maar zo gelaten.
Zoals gezegd waaide het lekker aan het strand. Wij lagen heerlijk in de schaduw onder de palmbomen, maar dit bleek toen toch gevaarlijker dan gedacht. Deze palmbomen hadden namelijk ook dooie takken die naar beneden vielen van de windvlagen. Om ons heen waren al een aantal van deze takken gevallen. De palmbomen zijn we zo’n 7 meter hoog en die takken zijn ook aardig groot, zo’n 2,5 meter. Die wil je dus niet op je hoofd krijgen. Wij zochten dus een ander schaduwplekje op naast de palmbomen.. Naar later bleek terecht want er vielen ook takken vlakbij waar wij gezeten hadden!
Eind van de middag vertrokken we weer richting lodge met een geplande stop in Liberia. We hadden bij het ontbijt begrepen dat er een lokaal feest wordt gevierd dat 8 dagen duurt en vandaag echt is begonnen. Daar waren we wel benieuwd naar en we zijn dus even gestopt. We hebben vanaf een uur of half 5 een beetje rondgelopen en de winkeltjes bekeken en daarna nog een tijd in het park de sfeer in ons opgenomen. Het was een leuk gezicht hoe het steeds drukker werd en de voorbereidingen werden voltooid. We zagen zo nu en dan een paard met cowboy door de straat rijden en 1 paardrijder voelde zich geroepen met een kunstje waarbij hij zijn paard zijwaarts liet stappen. Het leek net of dat paard constant zijn voeten aan het vegen was op een virtuele deurmat. Afijn, erg leuk allemaal maar we kregen honger en bestelden weer bij ons eerder goed bevallen restaurant.

Ditmaal geen toetjes want we kochten samen een suikerspin ter afsluiting van ons reisgedeelte in deze streek. Morgen vertrekken we weer naar een nieuw gebied, en we zijn al gewaarschuwd voor de veel slechtere wegen dan hier. We slapen er nog een nachtje over en dan komt het vast allemaal goed! Groetjes.